Szpital

Uniwersytecki Szpital Kliniczny Nr1 im. prof. Tadeusza Sokołowskiego PUM to największa i jedna z najnowocześniejszych placówek ochrony zdrowia w województwie zachodniopomorskim. Wykonujemy szeroki zakres unikatowych procedur specjalistycznych w ramach stacjonarnej i ambulatoryjnej opieki medycznej. Hospitalizujemy pacjentów najtrudniejszych, wymagających wysokospecjalistycznej wiedzy i znakomitego sprzętu.

Struktura

W strukturach Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego nr 1 PUM funkcjonują:

• 28 Klinik i Oddziałów,
• Szpitalny Oddział Ratunkowy,
• Centrum Leczenia Urazów Wielonarządowych.

Baza lecznicza

Profesjonalną bazę leczniczą uzupełnia szerokie zaplecze diagnostyczne prowadzone w:

• Zakładzie Diagnostyki Radiologicznej i Radiologii Interwencyjnej,
• Zakładzie Medycyny Nuklearnej,
• Zakładzie Patomorfologii,
• Laboratoriach specjalistycznych (Hematologii, Mikrobiologii, Bank Komórek Krwiotwórczych, Medyczne Laboratorium Diagnostyczne)

Diagnostyka

Diagnostyce służy najwyższej klasy aparatura medyczna:

• rezonans magnetyczny,
• tomograf spiralny,
• ultrasonografy,
• echo endoskopy,
• gammakamery

Działalność ambulatoryjna prowadzona jest w oparciu o 41 specjalistycznych poradni przyklinicznych, w których rocznie udzielanych jest ponad 170 tys. porad. Prowadzimy kształcenie przed i podyplomowe kadry medycznej, a także działalność naukowo-badawczą, która ma na celu rozwój medycyny oraz poprawę jakości udzielanych świadczeń.

Szpital jest jedynym ośrodkiem w regionie posiadającym Centrum Urazowe dla Dorosłych i Dzieci, które zabezpiecza chorych z krytycznymi, wielonarządowymi obrażeniami ciała oraz jedynym ośrodkiem posiadającym Oddział Transplantacji Szpiku, w którym wykonywane są zabiegi autologicznej i allogenicznej transplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych oraz pobrania komórek krwiotwórczych od zdrowych dawców. Jednym z 5 ośrodków w Polsce, który uczestniczy w Serwisie Replantacyjnym dla amputacji rąk oraz ośrodkiem, w którym wykonuje się unikalne w skali kraju endoskopowe leczenie wczesnych postaci nowotworów metodą endoskopowej dyssekcji pośluzówkowej.
Posiadając całodobowe lądowisko dla śmigłowców, zabezpieczamy pacjentów w odpowiednio krótkim czasie.

Profesor Tadeusz Mieczysław Sokołowski – chirurg i twórca szczecińskiej szkoły chirurgicznej.

Wybór wybitnego chirurga na Patrona Szpitala nie był przypadkowy. Związany z nim niemal od początku jego polskiej historii na Pomorzu Zachodnim, zasługi dla nauki polskiej m.in. w dziedzinie traumatologii, chirurgii ręki, transfuzjologii sprawiły iż zajął Pan Profesor należne mu miejsce w historii Szpitala.

Urodził się 28 października 1887 w Worobinie w pow. rówieńskim. Ojciec Tadeusz pracował w administracji majątku Broelów-Platerów. w 1896 roku rodzina przeniosła się do Łodzi. Tu też uczęszczał do rządowego gimnazjum filologicznego i uczył się na tajnych kompletach. z powodu udziału w strajku szkolnym w 1905 roku nie został dopuszczony do matury. Brak możliwości uzyskania matury spowodował wyjazd do Krakowa gdzie podjął naukę na kursach zorganizowanych dla uczniów relegowanych ze szkół w Królestwie Kongresowym przez prof. Władysława Heinricha. Jednak i one zostały przerwane. Wyjechał do Szwajcarii, podejmując studia przyrodnicze na Uniwersytecie we Fryburgu. Zetknął się tam z Ignacym Mościckim i Stefanem Żeromskim. Studia przerwał wkrótce, aby włączyć się w 1906 roku do działań rewolucyjnych pod pseudonimem „Marcin".

W 1907 roku przeniósł się do Krakowa, zdał maturę w Gimnazjum św. Jacka i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego nauczycielami byli m.in.: Kazimierz Kostanecki, Napoleon Cybulski, Emil Godlewski, Michał Siedlecki. Dyplom doktora nauk lekarskich otrzymał 7 lipca 1913 roku, po czym pracował w podkarpackich miejscowościach oraz w klinice chirurgicznej Bronisława Kadera.

W czasie i wojny światowej uczestniczył jako żołnierz Legionów Polskich w walkach na frontach w Królestwie Polskim i w Galicji. Był lekarzem batalionowym w I Brygadzie, a od marca do sierpnia 1915 roku – lekarzem w szpitalu zakaźnym w Wadowicach.

Jego niesubordynacja w sprawie szczepień na dur brzuszny spowodowała przeniesienie do Kamieńska pod Piotrkowem, gdzie pracował w Domu dla Rekonwalescentów.

W grudniu 1915 wrócił na front i uczestniczył w kampanii na Wołyniu. Służbę w Legionach zakończył na własną prośbę 13 lipca 1917 udając się do Łodzi, gdzie podjął pracę na oddziale chirurgicznym Szpitala Dziecięcego im. Anny Marii pod kierunkiem dr Antoniego Tomaszewskiego. Brał udział w zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego kierując oddziałem epidemicznym w Tuszynie pod Łodzią.

Do służby wojskowej powrócił w 1919 roku podczas wojny polsko-bolszewickiej jako lekarz 2 pułku Legionów, następnie jako chirurg i komendant szpitala PCK oraz szef sanitarny 22 Dywizji Ochotniczej. W czasie wyprawy na Litwę zachorował na dur powrotny i wrócił do Warszawy, gdzie był leczony.

W latach:

• 1921–1922 – sprawował obowiązki starszego asystenta w II Klinice Chirurgicznej prof. Zygmunta Radlińskiego w Warszawie,

• 1922–1934 – objął stanowisko starszego ordynatora w VIII Okręgowym Szpitalu w Toruniu,

• 1934–1939 – był kierownikiem naukowym oddziałów chirurgicznych 1-go Szpitala Okręgowego w Warszawie a od 1935 roku w Instytucie Chirurgii Urazowej, z ambulatorium urazowym i pracownią rentgenologiczną.

W czasie pracy w szpitalu toruńskim wprowadzał pionierskie techniki przetaczania krwi, utworzył też pierwszą w Polsce Wojewódzką Stację Urazową. Specjalizował się w zakresie traumatologii, wyjeżdżając do Anglii i Francji. Praca w Instytucie Chirurgii Urazowej jest najaktywniejszym okresem w życiu profesora. W warszawskim Instytucie zorganizował m.in. pierwszy w Polsce oddział neurochirurgiczny. Wraz z Ludwikiem Hirszfeldem, Henrykiem Gnoińskim i Bolesławem Szareckim należał do pionierów polskiej transfuzjologii. Szkolił asystentów wśród których znaleźli się późniejsi wybitni chirurdzy jak: Tadeusz Wagner, Jerzy Szulc, Zygmunt Ambros, Bolesław Hryniewiecki. Opracowywał konstrukcje nowych narzędzi, sprzętu medycznego oraz własne metody operacyjne. Wraz z Jerzym Rutkowskim, Janem Kołodziejskim i Janem Zaorskim wydawał czasopismo „Chirurg Polski". Prowadził eksperymentalne badania fizycznych podstaw sterylizacji, których wyniki ukazały się drukiem w 1939 roku. Okres pracy w Instytucie zaowocował wydaniem ponad 50 publikacji w czasopismach naukowych.

Podczas kampanii wrześniowej był lekarzem szpitala polowego. Wraz ze szpitalem dostał się do obozu internowanych w Rumunii, a stamtąd – do Francji, gdzie powierzono mu obowiązki ordynatora w szpitalu wojennym „Centre de Chirurgie Osseux" w Créteil, który zabezpieczał przypadki urazowe z całego Paryża. W 1940 roku po rozpoczęciu Bitwy o Francję kierował oddziałem chirurgicznym w Dieuze w Alzacji. Po kapitulacji Francji trafił do szpitala wojennego „Castle Hospital" w Edynburgu. Do 1942 roku prowadził wykłady z chirurgii na polskim Wydziale Lekarskim tamtejszego Uniwersytetu i w tym samym roku go opuścił.

W 1942 roku odbył staż w zakresie torakochirurgii m.in. w londyńskim Royal Brompton Hospital, poznał też oddziały wybitnych torakochirurgów: Tudor Edwardsa, Clementa Price Thomasa, Rasela Claude Brocka a następnie pełnił służbę w szpitalach wojennych II Korpusu Armii Polskiej w Iraku: Kanaquin w Iraku, El Kantarze nad Kanałem Sueskim, Casamassima w regionie Puglia, koło Bari.

W Casamassima, gdzie znajduje się cmentarz Polaków poległych pod Monte Cassino (il cimitero polacco), szpital wojenny stacjonował w latach 1943–1946. Tadeusz Sokołowski opatrywał tam nie tylko rannych polskich żołnierzy, ale również leczył miejscową ludność.

Po przeniesieniu wojsk polskich do Anglii w roku 1946 przez kolejne 2 lata Sokołowski kierował oddziałem chirurgii i ginekologiczno-położniczym w szpitalu w Diddington. Równocześnie korzystając z bliskości Cambridge poznawał system nauczania tutejszego wydziału przyrodniczego. Wraz z żoną i córką w 1948 roku wrócił do Polski, gdzie włączył się do organizacji Akademii Lekarskiej w Szczecinie. Został powołany na kierownika Katedry i Kliniki Chirurgicznej utworzonej na bazie oddziału chirurgicznego Szpitala PCK, którym kierował dotychczas dr Jan Perzyński. w skład Kliniki wchodziły 4 oddziały: 2 oddziały chirurgii męskiej: chirurgii narządów wewnętrznych i chirurgii urazowej, chirurgii ogólnej na oddziale kobiecym oraz chirurgii dziecięcej. z profesorem współpracowali wówczas lekarze na etatach oddziału chirurgicznego szpitala PCK m.in.: dr Jan Perzyński, dr Witold Arct, dr Jan Kortas, dr Józef Koszarski, dr Stanisław Łabno, dr Jerzy Tuz. W 1950 roku oddział chirurgii dziecięcej został wyłączony z kliniki chirurgii, kierował nim dr Edward Drescher.

Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1949 roku a profesora zwyczajnego w roku 1957. Pełnił funkcję konsultanta wojewódzkiego w zakresie chirurgii, organizował oddziały chirurgiczne poza Szczecinem, którymi kierowali wyszkoleni przez profesora asystenci, operował we wszystkich szpitalach województwa. Funkcję konsultanta pełnił również po odejściu na emeryturę w 1961 roku. Zorganizował Przychodnię Specjalistyczną Chorób Ręki, w której niemal codziennie konsultował pacjentów.

Organizował szkoleniowo-naukowe niedzielne konferencje, na których zbierała się większość chirurgów z województwa „dziś trudno pojąć; nikt z tych kolegów nie miał samochodu, pociągiem przyjeżdżali ze Słupska, Wałcza, Złotowa. Tracili przeważnie niedzielę i dwie noce na jazdę". w 1951 roku prof. Sokołowski został przewodniczącym oddziału Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów. Powołał również oddział zachodnio-pomorski Towarzystwa Chirurgów Polskich. Od 1953 roku organizowane były Szczecińskie Dni Chirurgiczne, w których brali udział chirurdzy z całej Polski.

W pracy dydaktycznej dużą wagę przywiązywał do praktycznego przygotowania absolwentów ale również do posiadania wiedzy z różnych dyscyplin. Tę część pracy Pana profesora wspomina Jerzy Lambert: „wielki erudyta, społecznik, przyjaciel młodych lekarzy i studentów wyłonił z naszego kursu talenty chirurgiczne i niemało trudu włożył w przygotowaniu tych studentów do samodzielnej pracy".

Zmarł 21 stycznia 1965 w Szczecinie.

Profesor Tadeusz Sokołowski jest autorem ponad 150 publikacji z dziedziny chirurgii, zwłaszcza traumatologii.

Najcenniejszy dorobek to:

stworzenie wzorowych placówek stacjonarnych i ambulatoryjnych oraz kształcenie lekarzy w jednej z pierwszych form zorganizowanego kształcenia podyplomowego w zakresie chirurgii urazowej, wprowadzenie i popularyzacja bezpośredniego przetaczania krwi, stosowania krwi konserwowej, opracowanie własnej konstrukcji urządzeń tj: autoklaw polowy, aparat wyciągowy przedramienia, gwóźdź do leczenia złamań szyjki kości udowej, strzykawkę do bezpośredniego przetaczania krwi, utworzenie pierwszej w Polsce Przychodni Chirurgii Ręki, opracowanie własnych metod operacyjnych i modyfikowanie istniejących np. zastosowanie przezskórnego przybicia drutem w przypadkach nadkłykciowego złamania kości ramiennej u dzieci, opracowanie własnych udoskonaleń i zgromadzenie największego doświadczenia w leczeniu złamań kości szyjki udowej metodą Smith-Petersena, inicjowanie metod chirurgicznego leczenia gruźlicy płuc.

opracowano na podstawie:

W. Brzeziński, Droga życiowa i działalność naukowa Tadeusza Sokołowskiego, [w:] Archiwum Historii i Filozofii Medycyny, Szczecin 1993.

Link: Odsłonięcie Tablicy Pamiątkowej

Budowę wielkiego, nowoczesnego szpitala dla potrzeb niemieckiego wojska rozpoczęto w 1936 roku. Prace zakończono w roku 1940. Zdaniem fachowców nie miał sobie wówczas równych w Europie. Potężny gmach szpitalny zbudowany zgodnie z ówczesnymi wymaganiami medycyny posiadał niezbędne jednostki szpitalne, podziemne sale operacyjne, własne laboratoria, gabinety hydro i światłolecznicze, szwalnie, komory dezynfekcyjne, pralnie oraz system klimatyzacyjny.

Warto wspomnieć, że w czasie wojny był on również ośrodkiem szkoleniowym, gdyż tu właśnie ewakuowano z Berlina Akademię Medyczną. Natomiast w bezpośrednim sąsiedztwie Szpitala znajdowały się szkoły dla sióstr Czerwonego Krzyża, pielęgniarek i pielęgniarzy. Po zakończeniu działań wojennych szpital służył wojskom radzieckim jako obóz dla jeńców niemieckich, później znalazł się w posiadaniu Wojska Polskiego. w czerwcu 1946 roku jako własność byłego fiskusa armii niemieckiej (Heeresfiskus), zapisany w księdze wieczystej Krzekowo tom 49 Nr 1529 Szpital został przekazany do administracji Polskiemu Czerwonemu Krzyżowi.

Swoją działalność Szpital rozpoczął 21 lutego 1947 roku, natomiast uroczyste otwarcie miało miejsce 27 czerwca w obecności władz państwowych i wojewódzkich, przedstawicieli Czerwonego Krzyża różnych krajów oraz władz województw ościennych. Szpital miał charakter szpitala publicznego w rozumieniu ustawy z 1928 roku o zakładach leczniczych i prowadził działalność na podstawie statutu.

Pierwszym dyrektorem Szpitala był dr Roman Rettinger. Obsadę Szpitala do końca 1948 roku stanowiło 370 pracowników: 27 lekarzy, 9 stażystów, 54 pielęgniarki dyplomowane, 100 pielęgniarek przyuczonych oraz 90 pracowników obsługi i administracyjnych. Dysponował 630 łóżkami. Rok 1948 jest ostatnim rokiem w historii Szpitala PCK. w tym samym roku po utworzeniu Akademii Lekarskiej w Szczecinie w oparciu o bazę łóżkową Szpitala PCK przy ul.Unii Lubelskiej możliwe było funkcjonowanie Klinik i Zakładów. Były to: Klinika Chorób Wewnętrznych; Klinika Chorób Nerwowych; Klinika Chirurgii; Klinika Otolaryngologii; Klinika Położnictwa i Chorób Kobiecych; Klinika Pediatrii; Zakład Anatomii Patologicznej oraz Zakład Radiologii.

Uchwałą Zarządu Głównego PCK z dnia 14.02.1949 roku szpital przekazano władzom państwowym, jako „dar dla społeczeństwa województwa szczecińskiego" pod nazwą Państwowy Szpital Wojewódzki w Szczecinie.

1 lutego 1950 roku Pomorska Akademia Medyczna przejęła Szpital przy Unii Lubelskiej tworząc Państwowy Szpital Kliniczny nr 1.

Dynamiczny rozwój Szpitala został zachwiany nocą 23 kwietnia 1998 roku, która wstrząsnęła jego działalnością. Pożar zniszczył znaczną część dachów, a skutki gaszenia poczyniły kolejne szkody. Prace remontowe i adaptacyjne pozwoliły na odtworzenie w krótkim czasie zniszczonych klinik i pracowni.

10.01.1999 roku szpital uzyskał samodzielność zmieniając również nazwę na Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 1 PAM im. prof. T. Sokołowskiego. w tym okresie Szpital nie tylko przywracał do działania swoje dotychczasowe kliniki, ale też tworzył nowe. Powstało pierwsze w województwie Centrum Leczenia Urazów Wielonarządowych, Szpitalny Oddział Ratunkowy, przeniesione zostały z innych szpitali kliniki ortopedii dla dorosłych i dzieci, kliniki leczenia chorych na nadciśnienie tętnicze, choroby z zakresu endokrynologii i diabetologii. Szpital został wzbogacony o nowy budynek przeznaczony dla dzieci chorych na ciężkie choroby nowotworowe.

Dzięki powiększeniu bazy przez przyłączenie szpitala w Policach możliwe było ulokowanie we właściwych warunkach klinik położniczo-ginekologicznych i neonatologii. Również Przychodnia Specjalistyczna znalazła swoje docelowe miejsce, dzięki czemu liczne poradnie umiejscowione w różnych skrzydłach szpitala znalazły się w jednej lokalizacji.

Zwieńczeniem licznych remontów i prac adaptacyjnych była termomodernizacja budynków szpitala nadając mu wyjątkowego wyglądu oraz czyniąc szpital funkcjonalnym i bezpiecznym dla pacjentów i pracowników.

W 2014 roku w znaczący sposób powiększona została baza lokalowa Szpitala. Pomorski Uniwersytet Medyczny przekazał Szpitalowi nowoczesny obiekt - Centrum Leczenia Nowotworów Dziedzicznych, w którym znalazły swoje docelowe miejsce Klinika Ortopedii, Trumatologii i Onkologii Narządu Ruchu, Klinika Hematologii z Oddziałem Transplantacji Szpiku, Klinika Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej z Pododdziałem Chirurgii Naczyniowej, Oddział Kliniczny Onkologii, Chemoterapii i Immunoterapii Nowotworów oraz liczne poradnie.